Dip

Koca bir boşluktur kalkar kalkmaz yıkadığı sabahları.

Kaldırıp kafasını baktığında göremediği yansıması

Yanılsımasıdır hayatındaki en büyük anlamın.

Sayılı günü bir şekilde, sayısız gününü acı içinde geçirip

Uçma hissi için atlayıverir bulduğu ilk boşluktan.

Sarılıverir şaha, 

Yenilir meranına.

Ne demiş çakılmakta olan çiçek,

Ey yurdum! 

Doğurursun hep uçurum.

Büyük Saat 5:48 

Dikey insansoyu yatay koşuyor.

Kurut saçlarını ayaz çarpıyor kararmış diplerin uçlarından akıyor.

Devamını Oku »

Bir Birim Ahmet

BİR BİRİM AHMET

Erdem Taşkıran

std.cave@outlook.com

FADE-IN

İÇ.GÜN.AHMET’İN MUTFAĞI

LOŞ VE DAĞINIK MUTFAK.

Ekrana henüz bir görüntü gelmeden suyun kaynama sesi duyulur. Kirli, elektrikli ocak üstünde küçük bir tencerenin içinde tek bir yumurtanın haşlandığı görülür. Yumurtanın çatlaklarından akan yumurta akı suyun içinde haşlanmıştır. Analog bir zamanlayıcının uzun süren rahatsız edici sesi ile sahne biter.

CUT

CUT

İÇ.GÜN.AHMET’İN ODASI

HAVA ÇOK AYDINLIK OLMAMASINA RAĞMEN İÇERİ GİREN IŞIK ODAYI YETERİ KADAR AYDINLATMAKTADIR. ODA O KADAR KÜÇÜKTÜR Kİ HERHANGİ BİR EKSTRA DAĞINIKLIK OLDUKÇA BÜYÜK BİR SORUN HALİNE GELEBİLMEKTEDİR.

 

Ahmet’in küçük odasının perdeleri bir anda açılır. İçerden televizyon sesi gelse de anlaşılacak kadar yüksek değildir. Ahmet sadece iç çamaşırıyla uykulu bir halde camını açar.

CUT

CUT

İÇ.GÜN.AHMET’İN SALONU

EVİN EN BÜYÜK YERİ OLAN ANCAK NORMAL SALONLARA GÖRE ÇOK KÜÇÜK SAYILAN SALON DİĞER ODALARA NİSPETEN DAHA AYDINLIKTIR. SALONUN ORTASINDA BULUNAN MASADA BİR BOŞ TABAK, BAYATLAMAYA YÜZ TUTMUİ BİR EKMEK, BİRAZ PEYNİR VE ZEYTİN BULUNMAKTADIR. SES OLSUN DİYE AÇILDIĞI BELLİ ESKİ MODEL TELEVİZYONDA ÇEKEN TEK KANALLARDAN BİRİ OLAN HABER KANALI AÇIKTIR.

 

Elinde tencereyle salona giren Ahmet tencereyi masanın üstüne bırakır. Haşladığı yumurtasının kabuklarını tenceredeki suyun içine soyar. Haberlerde piyasalarda yaşanan çalkantılara, son zamanlarda yaşanan krizlere, hava durumuna dair şeyler belli belirsiz duyulur.

SPİKER

... son zamanlarda yaşanan çalkantılar piyasaları oldukça sarstı.

Ahmet’in küçük kahvaltısına başlaması ve bitirmesi neredeyse bir olur.

SPİKER

... geçtiğimiz yıllardan beri zorlanan ekonomimizde işverenlerin müşkül durumu, halka da oldukça sert bir ¸şekilde yansımakta...

Kalkar. Masayı olduğu gibi bırakır. Televizyonu kapatmaya yönelir.

SPİKER

... hava bugün güneşli ve 24 derece dolaylarında seyredecek.

Televizyonu kapatır. Televizyon kapanırken çok kısa bir an ekranda güncel döviz kurlarının olduğu kösede "Ahmet 15.90" ibaresi görünür.

CUT

CUT

İÇ.GÜN.AHMET’İN ODASI

Ahmet dolabının kapağını açar. Dolabından gün içinde giyeceği kıyafeti seçmeye çalışır. Önce siyah bir pantolon çıkarıp yatağının üstüne serer. Daha sonra aldığı siyah tişörtü beğenmez ve başka bir siyah tişört ile değiştirir. Çorap çekmecesinden bir çorap alır ve önce çoraplarını giyer. Çoraplarını giymesiyle sağ çorabının baş parmağının delik olduğunu görür. Çorabı çıkarıp odanın kösesine doğru fırlatır. Dünden kalma dağınıklık yığınının içinden giyilmiş çorabını bulur ve onu giyer. Çoraplarının farklı olmasından rahatsız olsa da buna ayıracak zamanı olmadığını farkeder. O esnada dolabının aynasından yansıyan görüntüde çorapların ikisinin de aynı renk olduğu görünür ancak Ahmet’in gözünden bakıldığında çoraplar farklı renktedir. Masasının üstündeki notları derme çatma bir şekilde düzenleyerek çantasına koyar ve odadan ayrılır.

CUT

CUT

DIŞ.GÜN.AHMET’İN SOKAĞI

SOKAK TEK BİR ARABANIN SIĞABİLECEĞİ KADAR DAR, SIKIŞIK VE ESKİ BİNALARIN OLDUĞU, ORTA HALLİ İNSANLARIN YAŞADIĞI APARTMANLARIN ÖNÜNDEKİ ARAÇLARDAN DA ANLAŞILABİLECEK BİR SOKAKTIR.

Apartman kapısı ekrana gelir. Ahmet kapıdan çıkar. Kıyafetleri, çorapları, ayakkabıları ve çantası ile simsiyahtır. Sonrasında sokaktan aşağıya doğru yürümeye başlar. Sokağın sonuna kadar inerken jenerik akar.

CUT

CUT

DIŞ.GÜN.CADDE

AHMET’İN OTURDUĞU SEMTTEKİ EN İŞLEK CADDE, ŞEHRİN GÖZDE YERLERİNE GÖRE OLDUKÇA KÜÇÜK ANCAK KISMEN YOĞUN SAYILABİLMEKTEDİR. CADDEDE GIDIM GIDIM İLERLEYEN TRAFİKTE PEŞ PEŞE ARABALAR VARDIR. ARABALARIN HAREKETİNİ SAĞLAYAN SİMSİYAH GİYİMLİ İNSANLAR KÜMELER HALİNDE ARABALARI İTMEKTEDİR. PEŞ PEŞE DURAN ARABALARIN FİYATI ARTTIKÇA ONLARI İTEN KİŞİ SAYISI DA ARTMAKTADIR. SIKIŞIKLIĞA SEBEP OLAN ARACI TEK KİŞİ ZAR ZOR İTMEYE ÇALIŞMAKTADIR. ARABA DİĞERLERİNE GÖRE OLDUKÇA DÜŞÜK BİR MODELDİR.

 

Düşük model araçtan bir anda dumanlar yükselmeye baslar. Onu iten kişi bir anda itmeyi bırakır. Yavaşça arabanın etrafından uzaklaşarak gözden kaybolur. Arkasında bekleyen tahammülsüz kalabalıktan korna sesleri yükselir. Arabaları iten kişiler ellerindeki havalı kornaları sürekli bir şekilde çalar.

CUT

CUT

DIŞ.GÜN.AHMET’İN SOKAĞI

AHMET’İN SOKAĞI TAM DA TRAFİĞİN SIKIŞTIĞI KÖŞEDEN CADDEYE BAĞLANMAKTADIR.

Sokağından aşağıya inen Ahmet gürültüleri uzaktan duymaya başlar. Köşeyi döndüğü esnada kulak patlatan korna seslerine aldırış etmeden trafiğin akan yönüne doğru yürümeye devam eder. Sesler uzaklaşır. Sesler tamamen bittikten sonra karsıya geçer. Mehmet Market tabelası görünür. Ahmet içeri girer.

CUT

CUT

İÇ.GÜN.MEHMET MARKET

MAHALLE BAKKALINDAN HALLİCE SONRADAN DEVŞİRİLMİŞ BİR MARKETTİR. İÇERİSİ HİÇ MODERN BİR DÜZENE SAHİP OLMASA DA BARKOD OKUTMALI BİR KASA VE BİR TÜP MARKASINA AİT ŞİŞME YELEĞİ OLAN BİR KASİYER BULUNMAKTADIR. BİNBİR ÇEŞİT ÜRÜN BULUNAN MARKETTE HIRDAVAT REYONUNDAN MANAVA KADAR HER ŞEY BULUNABİLMEKTEDİR.

İçeri giren Ahmet’i gören market sahibi kollarını açar ve Ahmet’i karşılar.

MEHMET

Oooo! Ahmed’im! Hoşgeldin! (Büyük bir coşku ve sevgiyle)

Ahmet tam cevap vermeye yeltenecekken içeri varlıklı olduğu giyiminden hemen anlaşılan bir kadın girer ve Ahmet’i elinin tersiyle hafifçe iterek kasaya ilerler.

Kadının arkasından onu takip eden simsiyah takım elbiseler içinde güneş gözlükleriyle duran koruma kılıklı ve ifadesiz 4 kişi de onu takip eder.

Mehmet bir anda Ahmet’i unutarak gergin bir şekilde giren kişiyi karşılar.

MEHMET

Zümrüt Hanım, hoşgeldiniz. Her zamankinden veriyorum? (Oldukça kibar)

Zümrüt Hanım umursamaz ve küçümser bir tavırla başıyla onaylar. Arkasına bakmadan iki parmağı ile korumalarına yönlendirme işareti yapar. Emri alan korumalardan en yakın olanı bir asker edasıyla Mehmet’in yanına geçer ve dikilir.

MEHMET

Bozuk yok muydu? (Kaygılı ve çekingen)

Zümrüt Hanım bu soruyu duymamış gibi bir tavır içindedir. Bunu gören Mehmet dükkânın girişini temizleyen küçük çocuğa bağırır.

MEHMET

Oğlum! Koş bunu bozdur gel.

Küçük çocuk ona seslenildiğinde koşarak içeri girer. Dikilen korumanın elinden tutar. Korumayı onunla gelmesi için çekiştirir. Koruma ifadesiz bir şekilde onu takip eder. Mehmet mahcup bir ifadeyle Ahmet’e döner ve özür dilercesine bir harekette bulunur. Ahmet de gayet sakin ve anlayışlı bir şekilde sorun değil işareti yapar. Oluşan sessizlikten faydalanan Ahmet söze girer.

AHMET

Mehmet Abi... (Çekinerek) Benim şu defteri haftaya kapatsak...

Ahmet teklifinin sonlarına doğru göz temasından kaçınıp utanmış bir şekilde bakışlarını yere diker. Durumu gören Mehmet babacan bir ifadeyle karşılık verir.

MEHMET

Hiç önemi yok paşam. Sen ne zaman rahatlarsan o zaman kaparız. Ondan mı geldin sen?

Ahmet başıyla onaylar.

MEHMET

Tamam tamam... Hadi sen var git işine gücüne bak.

Zümrüt Hanım durumdan oldukça sıkılmış bir ifadeyle dükkânın diğer kısımlarına yönelir.

AHMET

Abi çok... Çok teşekkür ederim.

(Mahcup ve minnettar)

Ahmet dükkândan çıkarken küçük çocuk yanında simsiyah giyimli iki küçük çocuk ve bir genç ile dükkâna girer.

ÇOCUK 

Geldik baba!

CUT

CUT

DIŞ.GÜN.CADDE/OTOBÜS DURAĞI

Ahmet dükkândan çıkar çıkmaz saatini kontrol eder. Marketin karsısında bulunan otobüs durağına otobüsün geldiğini görünce koşmaya başlar. Kalabalık durakta bekleyenlerden bazıları otobüse binerler. Ahmet son anda otobüse yetişir ancak otobüse binmek yerine, otobüsü itmeye başlar. Bunu yapan tek kişi değildir. Ondan sonra da gelip onun yanında otobüsü iten simsiyah giyimli birkaç insan belirir. Otobüsü iten gençlerden biri Ahmet’e seslenir.

GENÇ

Affedersiniz, müzeden geçiyor mu?

AHMET

Geçer. (Senkron bir şekilde başıyla onaylar)

Ahmet bir yandan otobüsü iterken bir yandan da cüzdanını çıkarmaya çalışır. Tek eliyle tuttuğu cüzdanından kimliğini çıkarır. Hemen önünde otobüsü iten kişiye uzatır.

AHMET

Şuradan bir öğrenci uzatır mısınız?

Önündeki kişi hiçbir şey demeden kartı alıp bir önündekine uzatır. Otobüsün içi görünür. Otobüsün içinde sadece yaşlı insanlar bulunur. Ahmet’in kimliği ona döner ve ilk durakta otobüsü itmeyi bırakır. Otobüsü bıraktığı durak okulunun durağıdır. Kalabalık bir topluluğun giriş çıkış yaptığı üniversitenin girişine yönelir.

CUT

CUT

DIŞ.GÜN.ÜNİVERSİTE/NİZAMİYE

KOZMOPOLİT BİR VAKIF ÜNİVERSİTESİ GİRİŞİDİR. NİZAMİYENİN ÖNÜNDE SİMSİYAH GİYİMLİ KİŞİILER TARAFINDAN HAREKET ETTİRİLEN LÜKS SPOR ARABALARIYLA, BİSİKLETLERİYLE VE YAYAN OLARAK OKULA GİRİŞ YAPAN ÖĞGRENCİLER GÖRÜNMEKTEDİR.

 

Kalabalığın içinden geçen Ahmet de kimliğini göstererek okula girer. Kafasını kaldırmadan yürüyerek kütüphane binasına doğru ilerler. İçeri girer.

CUT

CUT

İÇ.GÜN.KÜTÜPHANE GİRİŞ

ÜÇ KATLI VE ÇOK BÜYÜK BİR KÜTÜPHANEDİR. GİRİŞ KATINDA KÜTÜPHANE GÖREVLİLERİNİN BULUNDUĞU BİR VEZNE VARDIR. VEZNENİN KARŞISINDA MERDİVEN BOŞLUĞU VE HEMEN MERDİVENLERİN BAŞLANGICINDA İSE ASANSÖR BULUNMAKTADIR.

Ahmet içeri girer. Asansörün yanındaki duvarda asılı olan arızalı yazısını görüp karsısındaki merdivenlere yönelir. Asansörün içinden normal giyimli birkaç kişi iner ve kahkahalar atarak kütüphanenin çıkısına doğru yönelirler. Ahmet yorgunluktan merdivenleri sendeleyerek çıkar.

CUT

CUT

İÇ.GÜN.KÜTÜPHANE BİRİNCİ KAT

BİRİNCİ KATTAKİ HERKES SİMSİYAH GİYİNMİŞ HARIL HARIL DERS ÇALIŞMAKTADIR. ÜST KATTAN GELEN YOĞUN UĞULTUNUN ARASINDAN YER YER KAHKAHA SESLERİ YÜKSELMEKTEDİR.

Ahmet birinci katta, ilk bulduğu boş masaya çantasını savurur. Kendini sandalyeye yıkılırmışçasına bırakır. Kafasını çantasına gömer. Ekran uzun bir süre kararır. Uğultular giderek azalır. Uğultuların bittiği anda Ahmet birden gözlerini açar. Kafasını panikle kaldırır.

Çantasının izi yüzüne geçmiştir. Etrafındaki herkes gündelik normal giyimleriyle çalışmalarını sürdürür.

 

(SON)

Devamını Oku »

Kaçın

Mağara benim istediğimde dönerim.
Alegoriniz sizin olsun gölgenizde boğulun.
Ateştendir ziftiniz okyanusla geliyorum.
Kaçın.
Neptün’ü boğmaya geliyorum.
Nietzsche’yi ağlatmaya,
Tapınağınızı yıkmaya.
Kaçın.
Hermes'ten kanatlarımı alıyorum.
Hipokrat'ınızın riyasından,
Rüyanızın tam ortasından.
Kaçın.
Sizi size göstermeye geliyorum.
Döküldüğünüz kalıpları alaşağı,
Bakır güğümlerinizi bronz etmeye.
Kaçın.
Nikel kahramanlarınızı kalaylıyorum.
Size gümüş tabutlar işlemeye,
Tapındığınız putlarınızı gömmeye geliyorum.
Kaçın.
Lapacılar!
Pirinçlerinizi parlatıyorum.
Size Midas’ı getiriyorum.
Tuttuğunuzu altın kılıyorum.
Kaçın.

Devamını Oku »

Gelincik

Biraz dursun istiyorum her şey.

Böyle biraz duralım,

Birkaç yüzyıl kadar.

Ne uyanık olalım istiyorum ne uykulu.

Tam bir sarhoşluk hali anlayacağın.

Gözlerin gözlerimde dursun istiyorum.

Bırakalım sözleri, sözler hep oldular.

Tutulsun istiyorum, tüm zamanlar.

Ne ay tutulması, ne güneş...

Nutkumuz tutulsun istiyorum.

Senden beni anlamanı beklemiyorum.

Anlayacağını biliyorum.

Kıpkırmızı bir gelincik çiçeğisin sen.

Ne kokunu sevebilirim ne anlamını.

Ne saksıya sığarsın ne şu çorak bendime.

Ne dokunabilirim yapraklarına ne suyum yeter seni korumaya.

Sen özgür kırlarda açarsın.

Ben ancak özgürlüğü düşlerim.

Olsun...

Beni seni toprağından da severim.

Devamını Oku »

Daidalos

Bugün barış güvercinleriyle doluydu yollar,

Kuştüyü yastık sokaklar.

Zeytini de kırmışlar...

Kimsenin umurunda değildi.

Ağladım biraz, bağırdım.

Sesimi duyuramadım.

Birkaç beyaz kuş kalmış geride,

Onlara da zorla takla atmasını öğretmişler.

Balmumundan mühürler,

Bize neyi öğütler?

Baba ben İkarus,

Özgürlükler düşünde.

İrtifa kaybettim,

Öldüm.

Ben İkarus.

Güneşe kapıldım,

Öldüm.

Bugün ben İkarus,

Kanatlarının peşinde.

Bugün ben İkarus,

Özgürlükler düşünde.

Devamını Oku »

Orkinos

Şöyle bir hafiflik hissi.

İnceden bir bahar rüzgarı.

İnsan biraz sessizce konuşmalı.

Durup düşünmeli örneğin,

Bir orkinosun öyküsünü.

Şöyle hafifçe dokunmalı insan,

Büyük devinimlerden kaçınmalı.

Bir konserve yavaşça açılmalı!

Naifçe...

Dünlerden bir dün,

Çocuktum.

Boğuştum.

Açtım zorla kendi kapağımı.

Tiftik tiftik kanadım.

Tüme de varamadım.

Ne orkinos olabildim yeniden ne de kendi yağımda kavrulabildim.

İstifa ettim sayın efendim,

Balıklıktan yoruldum.

Devamını Oku »

Nakşıka

Nasıl buyurmuştu Zerdüşt?
Kulaç attıkça patiska çarşaflar gibi yırtılan
Uluslararası sulardan alınmış
Ve cam bir kavanoza hapsedilmiş
Hayvanat bahçesinde sergilenen derya mıdır o?
Kaldırma kuvveti belimizi bükmüş.
Yine de fişlenmişiz.
Küçücük kavanozun üstünde,
Koca bir etiket.
Okyanus.
Okyanusluğu mu kalmıştı?
Karasal iklimde yirmi bin fersah yol almış
Medcezirler yerine bolca çalkalanmış
Kıtasal iklimdeki sahanlıkları unutulmuş.
Büyüyünce ne olacaktı?
Önce denize dökülseydi bari.
Ya bırakın aldığınız yere, bin damladan biri olsun
Ya da bırakın yok olsun.
Bir şekilde ait olacaktır.
En azından bulunduğu kabın şeklini almamış olacaktır.
En azından bir kaba zorlanmamış olacaktır.
Bir göl ne kadar onursuzdur.

Devamını Oku »

Rutin

     Yoğun geçen haftanın sonunda evine dönebileceği için mutluydu. Fazla kayıp verilmişti, deformasyonunu bile aşabilmişti bu silsile. Durup düşünmeye zamanı bile olmamıştı. Sokağına girdi. Haddinden fazla karanlıktı, üşümüştü. Dairesinin girişindeki çöpler alınmamış olduğu için söylendi. İçeri girdi, kapısını kilitledi. Üstündekileri çıkarıp kendini yatağa attı.

    Sabah zor da olsa kalktı titiz bir şekilde kahvaltısını hazırladı. Günlerdir yüzüne bakamadığı kitabını açtı kaldığı yeri anımsayamadığı için son bölümü baştan okudu. Birkaç ihtiyacını gidermek üzere dışarı çıktı. Mağazadan çıkmak üzereyken son dört gündür sürekli duyduğu şey gözüne çarpmıştı saçma olduğunu düşünse de onu da aldı. Merkeze girmeyeli uzun zaman olmuş olacaktı ki yadırgadı. Kapanmasına üzüldüğü yerler, düzeni değişen kaldırımlar pek de hoşuna gitmedi. Birkaç arkadaşına ulaşamadığı için onları da sonraki haftalara ertelemiş oldu. Eve döndü. Kıyafetlerini ütüledi alelade bir film izledi. Uyumadan kitabını bitirmeyi hedefledi ancak başarılı olamadan uykuya daldı. Pek de huzurlu uyuyamadığı gecenin sabahında dinlenememiş olduğunu fark etti. Hazırlandı. Kahvaltısına özen göstermedi. İlk otobüsü kaçırdığı için beklemek yerine yürümeyi tercih etti. Yürürken gece gördüğü kötü rüyaları anımsamaya çalıştı, olmadı. Hayıflandığı sırada otobüsü yanından geçti bir an afallasa da peşinden koşup yakalayabildi.

    Yaptığı işi sevse de çalıştığı yeri pek sevememiş 6 ay geçmesine rağmen pek de kimseyle yakınlık kuramamıştı. Giriş yaptıktan sonra umursamaz hoşgeldinleri samimiyetsiz bir şekilde karşıladı. Rutinine başlamak üzere hazırlandı. Çantasından dün aldığı şeyi çıkardı önlüğünün cebine koydu. Rutinin ilk sırasında lazım olacaktı. İlk odaya girdi, kontrollerini tamamladı. Cebinden çıkardığı kalemi başucuna bıraktı ve ayrıldı.

Devamını Oku »

“Keçeli Kalem”

    Hayatı birkaç cümleyle izah edilecek kadar basit olsa da dağarcığında bulunmayan kelimelere karşı öfkeliydi. Hem onları tanımıyordu bile. Öfkesinin yerli ya da yersiz olduğu ancak tanışma şerefine mazhar olunduğunda ortaya çıkacaktı ki bir önemi de yoktu. 

    Kabullenişinden itibaren yükü oldukça hafiflemişti bunu hissediyordu. Yapılacaklar listesini, adres ve telefon listesini, gelir – gider listesini, yoklama listesini, işe giriş – çıkış listesini, acil durum hazırlık seti listesini, öğün listesini, konuk listesini hatta alışveriş listesini bile boş vermişti. Listeleri sevmiyordu artık. Gündelik işleri için birkaç kişiyle görüşse de onları da sevmemişti. Bir kere kabul etmişti artık sevmemek kolaydı. Bir süre canı ne isterse onu yapmak istedi. Yoldaki su birikintilerine atladı, gürültü yaptı hiç görmediği yerlere uzattı kafasını sonra yoruldu. Canının her istediğini yapabilecek koşullarının olmadığını fark etti. Sevmediği listeler listesini çıkarmak zorunda kaldı. Bu o kadar yaraladı ki onu ödeyeceği bir diyet olduğunun farkına vardı. Sonra çözüm aramaya koyuldu. Bulamadı. En sonunda sevmediği listeler listesinden çıkarmış olduğu ve yine sevmediği listenin sevmediği maddelerini vadeledi. Çok da üstüne düşmedi ama. İki kategoride inceledi onları; kısalar ve uzunlar. Bu faşizan yaklaşımı karşısında zihnini uyuşturması gerekti. Gereklilikleri sevmemesine rağmen bunu başarabilmişti. Kısa vadelerin gelişme çağında birden boy atabileceğini bir gecede neredeyse 17 santimetre kadar uzayabileceklerini tahayyül edememişti. Dönüşen şehrin ortasında güdük kalan en kısa vadeye dönüşmüş buldu kendini. Listeler listesini tekrar çıkarmak zorunda kaldı olduğu yerden. Sonra yarım kalmış işler listesini sonra hiç başlanmamış işler listesini sonra hiç bitirilemeyecek işler listesini sonra da bitirilebilecek işler listesini çıkardı. Dikkatini toplayabildiği ilk anda bir madde gözüne çarptı. Keçeli kalemiyle çizdi üstünü sonra birden bir madde daha gördü. Hemen onu da çizdi. Bu şekilde beş altı maddenin daha üstünü çizdi. Kimini tamamladı, kiminden vazgeçti, kiminin yanına önem arz ettiği için bir yıldız koydu, kimilerine küçük ama birden fazla yıldız koydu, kimilerine daha büyük yıldızlar koydu. Sonunda yeni bir madde yazmak istedi. Keçenin yüzeye sürtmesi ile çıkan sesten rahatsız oldu. Mürekkep bitmişti. Listelerine göz attı. Yazmak istediği şeyi yazamadığı için ihtiyaç duyduğu şeyi yazmak üzere bulduğu alışveriş listesine tek bir maddeyle keçeli kalem yazmak istedi ancak bunu yapamayacağını fark etmesi onu daha da üzdü. Aklında tek bir keçeli kalemi tutacak kadar bile yer olmadığını düşünüyor kendine güvenmiyordu. Ama yine de denedi. Kapıyı açtı “keçeli kalem”, merdivenleri inerken her katta “keçeli kalem”, apartman kapısı “keçeli kalem”. Sokağa adımını attı “keçeli kalem”. Karşıdan karşıya “keçeli kalem!!!” geçemedi.

Devamını Oku »

Parçacık

    Anımsamak bir çocuğun ilk adımlarını, 

Duyumsamak dokunu. 

Bin kokudan bulabilmek seni. 

Binbir geceden, binbir uykudan uyanmak. 

Sarılmak. 

Sarılmış sarmalanmış rafa kaldırılmış ne varsa dökmek. 

Dökülmek. 

Başımı yasladığımda sana, 

Bükülüyor zaman. 

Misyonunu tamamlamış bir parçacık yörüngesini buluyor. 

Ateş kesilmek bilmiyor çatışmalarım. 

İnsanın bir kulağı ötekini nasıl kıskanırdı? 

Kişi ellerini ayırt eder mi hiç? 

Eller birbiriyle yarışır mı dokunmak için. 

Kalbiniz… 

Kâinatın eşsiz melodisi, 

Varoluşun ritmidir.

Devamını Oku »

Olsun

Gün olsun devran olsun.

An gelsin eyvah olsun.

İnsan bu olur ya pişman olsun.

Göte vuran gurur olsun.

İskelet olmaz ya omurga olsun.

Sanatta tezat olsun.

Kalemin yoksa silgin olsun.

Sen resim yapmak iste adı sanat olsun.

Aç kalınır yediğimiz tokat olsun.

Cana olmasın mala olsun.

Hak yerini bulsun.

Varsa bir hakkım, varsın o da yok olsun.

Devamını Oku »

Tahrib-i İnsanat

    19 yaşımda binbir emek harcayıp kurduğum -ki asla tevazu göstermeyeceğim- İnsanatlar topluluğunu dağıtma kararı alıp -hatta sadece ayrılma kararı aldıktan sonra dağılacaklarını belirtmişlerdi- üzerine yazdığım ve de kendimi açıkladığım yazı.

    Şöyle dönüp de bir bakıyorum üzerinden 5 yıl geçmiş çeşitli işler ve sorumluluklar edinmiş, pişmiş bir haldeyken enteresan buluyorum.

Bu öyle paylaştığınız türden yazılara benzemeyecek. İş bu yazı, bu yazının anahtarını bilenler için geçerli olacak ve bu sizin bildiğiniz yazılardan da olmayacak. Sizlerle çok uzun zamandan beri arkadaşlık yapmış olan benim bu çabamın sonuna ulaşmış olduğumun da bir ilanı olarak okumakta olacaksınız bu yazıyı. İşlerin bu noktaya gelmesinde eğer ki birtakım sorumlular aranacak ise bu sorumlular tabi ki de siz olmayacaksınız. Siz her şeyin farkında olan, her şeyin teorik bilincine varan, her hareketi mantıksal düzlemlerde eleştirebilen ve farkına varan insanlar olarak asla ve de kat'a bu role bürünmeyeceksiniz. Sizler yaptığı hataların farkına varan, kendisinden önce başkasını eleştirmeyen, kendini tanıyan ve de bilen, kendi iç hudutlarının en içlerinde kaybolan, içinde beliren her toz zerresinin üzerinde duran, asla kibirli hareket etmeyen, böbürlenip de boş konuşmayan, insanlara yukardan bakmayan, arkadaşlığın yeryüzündeki tanımını oluşturan, dostluğun her noktasını ayrı ayrı makalelerle uluslararası arenalara taşıyabilecek düzeyde olan, üşenmeyen, erinmeyen, vazgeçmeyen, pes etmeyen, boş durmayan, üreten, düşünen, hareket eden, öğrenen, yeniliklere açık olan, hayatlarını anlamlandırdığı gibi başkalarının da hayatlarını anlamlandıran, öğreten, düşündüren, fedakarlık yapan, çabalayan, gerekirse iyilik için kötülük yapan, vefalı, hayırlı, sorgucu, sualci, dolu dolu bireyler olarak tabi ki de bu rolle alakanız olmayacak. Sizler her şeyin en güzelini hak edenler, sizler kurduğu"muz" kavramın birincileri, sizler kurduğu"muz" sistemin koruyucu ve gözeticileri, sizler fedakar, sizler cefakar olan sizler tabi ki de bu saçma sapan durumlarla bir alakanız olmayacak. Ben burada yükümlülüğü kabul ederek ta en başından yaptığım hatanın farkına vararak bu rolü üstlenir ve de sizi bu teorik versus pratik çatışmanızdan kurtarır sizin asla ve de yine ama yine kat'a kötü bir role düşmenize izin vermem. Sizin de alışkın olup asla suistimal etmediğiniz gibi, hep kıymet bilip hep beni gözettiğiniz gibi ben de sizi son bir kez gözeteceğim çünkü sizler benim elimden gelenin en iyisini hak edenlerdiniz ya öyle demiştik hani. Ve asla yazık değil çocuklar. Asla ve de yine ama yine ama yine kat'a kesinlikle emeklerime, çabalarıma hiçbir şeyime yazık değil. Bana yazık değil, eve yazık değil, kavrama yazık değil, anlama yazık değil. Hiç olur mu zaten? Aramızda hiç lafı olur mu? Ne demek canım. Birileri birilerinin anasını belleyecekmiş... Hiç yazık olur mu lan delirmeyin ! Lafı olur mu hiç? Benden bu kadar. Sizden ne kadar olduğu da umrumda bile değil. Çünkü dışardaki milyonlarca iyiliği "hak etmeyen" insanlardan biri olduğumu da düşünürsem...Bu ayrılık işten olmazdı...

Devamını Oku »

Yirmi

Yirminci yılımdayım.
Sanırım ortalamanın üstünde bir hayat sürdüm.
En azından çocukken ölmedim.
Potansiyelim de kalbur üstü sayılabilir.
Önüm belli zümrelerce açıkmış, öyle söylediler.
Ben bir garibim.
Bunu pek duymasam da biliyorum.
Ben fazlasıyla bir garibim.
Daha çekirdek kabuğunu doldurmadan güzel şeylere vesile oldum.
Vesile olmadan önce insan oldum.
Gayri ihtiyarı ihtiyatlarım oldu.
İhtiyarladım.
Elimde kalan tek şey ise bir tutam saç parçası ve akılsız bir robot.
Kansız.
Cansız.
Metalik.
Henüz yirmi yaşımdayım.
Herkes gibi sonumu bekliyorum.
Ama boş da durmuyorum ha.
Yanlış anlaşılmak istemem.
Sadece yaptıklarımı dolduramıyorum.
Fazla da büyütmemek lazımmış olayları.
Büyütüldükçe durumlar bir sabah müthiş bir ağrıyla uyandırıverirmiş
Tıpkı Gregor gibi.
Kafka büyük adammış.
Merak ederim hep.
Ama yine de büyütmemek lazım.
Kafka da ezilmiştir çünkü.
Kafka da ölmüştür.
Henüz yirmi yaşımdayım.
Bir Kafka değilim farkındayım.
Ama ben de ölebilirim.
Öleceğim de...

Devamını Oku »

Otopsi

İnsan
bir an
bir zaman
bir yoktan
bunmuş
bunalmış olsa ki
bir hokka dolusu mürekkep yutmuş
otopsi raporunda da şiir çıkmış.

 Aralık 2016

Devamını Oku »

İlk

Bir şey var bu baharda… 

Sanıyorum ki yaratıldık bu zamanlarda ya da öleceğiz. 

Bu her seferinde ilkmiş gibi sanki, 

Her mevsimden bağımsız gibi. 

Mevsimlerin en eğlenceli olan, en fırlama kardeşi gibi. 

Küçük Prens gibi ya da... 

Her seferinde aynı umutlarla can verip de büyüklerinin bu çocuk çok şımardı yine demesi gibi.

Yetkileri kısıtlanmış atanmış ama tutunamamış bilmem kaçıncı hükumetin başbakanı gibi. 

Ama tanıyıp bildiğim görüp işittiğim

En önemlisi iliklerime kadar hissettiğim en azimli, en inatçı şey. 

Bu bahar yine her sene ki gibi ilkbahar. 

Pastoral değil aman diyeyim… 

Bu çok daha ulvi bir güdü. 

Eğer ki mevsimler savaşsaydı
Mareşali olurdum ilkbaharın. 

Ya da bir din olsaydı ilkbahar, 

Misyoneri olurdum.

Mart .2017

Devamını Oku »

Yok

Madeni çağda

Medeni kişi

Adem'i yok

Havva'sı yok

Elması yok armudu yok

Mademi falan yok

Makamı kıdemi yok

Zoru kolayı yok

Doğrusu yanlışı yok

Kuralı kaidesi yok

Azı çoğu yok

Seni beni yok

Belli bir yolu yok

Bir başı ya da sonu yok

Bugünü yarını yok

Varlık sahasında uçan tek bir cisim yok

Yakınlarda bir yerde bir kara parçası yok

Kıyın yok

Kıyım yok

Kayın yok

Tutunacak bir dal yok

Ormanı geçtin tek bir ot bile yok

Gülü yok

Dikeni yok

Bir izahatı yok

Terazi üstünde ağırlığı yok

Kaldırma kuvveti yok

Bir çekim yok

Zaman yok

Akış yok

Alkış yok

Selam yok

His yok

Siki soku yok

Tadı tuzu yok

Çatalı bıçağı yok

Elle tutulur yanı yok

Duru yok

Yatı yok

Kalkı yok

Topu tüfeği yok

Yıkım yok

Kıyım yok

Kanat yok

Solungaç yok

Kolu bacağı yok

Majörü minörü yok

Açı toku yok

Kimi kimsesi yok

Canı yok

Önemi yok

Varı yok

Yok

Devamını Oku »

Tuz

 Çok zaman önce çıkmış olduğu yolculuksa onu öyle bir noktaya getirmişti ki bildiği her şeyi tıpkı ne yapacağını bilmediği gibi bilmez olmuştu. Bulunduğu yörüngeyi bir türlü benimseyememiş ışığını bir türlü parlatamamış yıldızın sancısıydı bu. Ekoller, tabular, kurallar, kalıplar, duvarlar, mimikler, hisler, düşünceler, ideolojiler, kavramlar, çatışmalar, nasihatler… Hem artık istemiyordu da. Yüzmek için çaba göstermiyordu çırpınışları umursamıyordu. Birden zayıfladı. Kemikleri sayıldı. Suyun dayanılmaz gücünün karşısında hafifliğini hissetti. Kendini sulara bırakmış dalgalaraysa ne güveniyor ne de güvenmiyordu. Zaten tütünü de ıslanmış terliklerinden birini ilk çırpınışında ötekini biraz önce kaybetmiş sırılsıklam olmuştu. Güneş batmak üzereyken sıcak ışık düşük ısıya dönüşüyordu ve git gide üşüyordu. Kâğıttan yapılmış geminin hafifliği bu üşümeyle birlikte suyu çektikçe ağırlaşan bir hamura dönüşüyordu. Güverteden sızan ilk suyla batmaya başladı. Sıcak ışık soğudu hamur tuz oldu. Su tuzunu arttırdı. Uyandı.

Umdu

 Öyle bir uykudan uyanmıştı ki, sanki üzerinden aylar hatta yıllar geçmişti. O sabah yeni birine, kendinden çok, bir başkasına uyanmıştı. Artık anımsamıyor, hissedemiyordu. Koskoca bir buz kütlesinin içinde bir anda çözülüvermişti ve o süre zarfınca günler birbirini kovalamış; herkes, her şey kaçabilmiş, yalnız o yakalanmıştı. Kendini kovalamış ve de yakalamıştı. Sonunda sigarasını yaktı. Artık uyanıktı ve bildiği tek gerçeklik hiçbir şeyin eskisi kadar canlı olmadığı ve olamayacağıydı. Yeltendi, çatlamış dudaklarının suya olan ihtiyacı kritik bir eşikteydi fakat bedeninin alt kısmında tek bir hareket dahi yoktu. Bir an bile endişe duymadı, içten içe durumun farkındaymış gibi en küçük bir duygu değişimine bile uğramadı. Umdu. Gözlerini yumdu ve umudunu tekrar umdu.