Umdu

 Öyle bir uykudan uyanmıştı ki, sanki üzerinden aylar hatta yıllar geçmişti. O sabah yeni birine, kendinden çok, bir başkasına uyanmıştı. Artık anımsamıyor, hissedemiyordu. Koskoca bir buz kütlesinin içinde bir anda çözülüvermişti ve o süre zarfınca günler birbirini kovalamış; herkes, her şey kaçabilmiş, yalnız o yakalanmıştı. Kendini kovalamış ve de yakalamıştı. Sonunda sigarasını yaktı. Artık uyanıktı ve bildiği tek gerçeklik hiçbir şeyin eskisi kadar canlı olmadığı ve olamayacağıydı. Yeltendi, çatlamış dudaklarının suya olan ihtiyacı kritik bir eşikteydi fakat bedeninin alt kısmında tek bir hareket dahi yoktu. Bir an bile endişe duymadı, içten içe durumun farkındaymış gibi en küçük bir duygu değişimine bile uğramadı. Umdu. Gözlerini yumdu ve umudunu tekrar umdu.